Бурятская народная сказка
Два барана и лиса
Повздорили однажды два барана и начали бодаться. Увидела их пробегавшая мимо лиса, остановилась. «Если эти двое не успокоятся, то поубивают друг друга. А значит, будет мне мясо на обед», – подумала лиса и присела на обочине дороги. Сидит, ждет. Долго ждала, наконец, не вытерпела. «Сбегаю, – думает, – посмотрю, что они там не поделили». Подбежала поближе и увидела, как из пораненных бараньих рогов капает кровь на землю.
– А ведь здесь уже сейчас можно полакомиться! – обрадовалась лиса. И когда бараны разошлись на несколько шагов, чтобы с разбега ударить друг друга рогами, лиса успела подбежать и слизать свежую кровь с травы. Словчила лиса один раз, словчила в другой. А в третий раз не успела отскочить в сторону, схлестнулись бараньи рога и в лепешку раздавили лису. Так она бесславно и окончила свой век.
Буряад арадай онтохон
Хоер хуса ба \нэгэн
Нэгэтэ хоер хуса тар-т\р гэлдээд, м\ргэлдэжэ захалба. Хажуугаарнь г\йжэ ябаhан \нэгэн эдэ хоерой м\ргэлдэжэ байхые хараад, зогсошобо. «Эдэ хоер намдажа болоог\йдёё, бэе бэеэ алажа болохо. Тиихэдээ минии эдихээр мяхан гараха», – гээд \нэгэн бодожо, харгын хажуу талада х\леэжэ hуушаба. *\\лэй h\\лдэ х\леэжэ ядахадаа: «Байза, ошожо хараhуу, юугээ эдэ хоер хубаажа ядабаб», – гэжэ \нэгэн бодобо. Ойро г\йжэ ерээд харахадаа, газарта хусын \бэрhээ шуhанай дуhажа байхые ажаглаба.
– Эндэ хужарлажа боломоор лэ! – гээд \нэгэн баярлаба. Хоер хусын г\йжэ ерээд м\ргэлдэхёёр бэе бэеhээн холодохо \едэ \нэгэн г\йжэ ошоод, ногоон дээрэхи шуhа долеожо \рдибэ. Нэгэ дахин \рдижэ шадаа, хоердохиео \рдибэ. Харин гурбадахияа хажуу тээшээ h\рижэ \рдинг\й, хоер хусын эбэрн\\дтэ низа даруулшоо бэлэй. Иигэжэ алдар солог\йгёёр наhаа барашаhан байгаа.
Перевод Э.П. Афанасьевой
|